Αφού ανέκτησαν πλήρως τις δυνάμεις τους, οι ήρωες χρησιμοποίησαν τους μαγικούς ρούνους του πύργου της Mireel και ταξίδεψαν στον άχρονο χώρο των πράσινων και κόκκινων σύννεφων. Από εκεί βρέθηκαν μπροστά σε μια νέα δοκιμασία, όχι δύναμης σαν την προηγούμενη φορά, αλλά εξυπνάδας. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Xilthios, ο μάγος του party, κατάφερε εύκολα να επιλύσει το γρίφο και συνέχισαν το μαγικό ταξίδι τους. Την επόμενη στιγμή, βρίσκονταν σε ένα ολοσκότεινο δωμάτιο και μόνο τα μάτια του Ormund μπορούσαν να διακρίνουν τον κίνδυνο που τους περίμενε.
“Δράκος!… Πίσω μας!” ήταν τα λόγια που πρόλαβε να φωνάξει, πριν το τρομερό πλάσμα επιτεθεί στη μικρή ομάδα που μόλις είχε βρεθεί μέσα στο δωμάτιο με τα λάφυρά του. Η μάχη που ακολούθησε ήταν τρομερή και οι ήρωες μετά βίας κατάφεραν να σκοτώσουν το νεαρό μπλε δράκο, μάλλον λόγω μιας αρχαίας κρυφής βοήθειας που λάμβαναν εντός των συντριμμιών του ναού. Ευγνωμονώντας την τύχη τους, γέμισαν τους σάκους τους με χρυσό, πολύτιμα πετράδια και μαγικά αντικείμενα και βγήκαν στον καυτό αέρα της ερήμου.
Εκεί τους “επισκέφτηκε” ένας αρχαίος, κολοσσιαίος δράκος, ο Jörmungandr, ο οποίος, εξοργισμένος από το θάνατο του νεότερου παιδιού του, απαίτησε από το party και πιο συγκεκριμένα από τον Giathar, να έρθουν να τον βρουν και να “εισπράξουν” την τιμωρία τους, όταν πλέον θα βρίσκονται σε αδιέξοδο. Επίσης ρώτησε για τους σκοπούς τους και αφού τους έμαθε, τους αφηγήθηκε το πως σχηματίστηκε η έρημος από το πανίσχυρο ξόρκι της Mireel, όσο αυτός ήταν ακόμα πολύ νέος. Έπειτα εξαφανίστηκε πετώντας.
Οι ήρωες συνέχισαν το ταξίδι τους προς τη λίμνη. Στο δρόμο συνάντησαν μια ομάδα halfling εμπόρων που τους φιλοξένησαν με τσάι και ιστορίες της περιοχής. Ο αρχηγός τους, ο Jurel, τους ανέφερε ότι έχει δει πολλές φορές διπλωμάτες της Earthol να πλησιάζουν περιοχές που κατοικούν orc και να επιστρέφουν ζωντανοί. Υποψιάζεται όπως είπε ότι προσπαθούν να συνάψουν συμμαχίες, καθώς αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα με τους πειρατές τόσο της Inner Sea (“Sons of the Kraken ή κάτι τέτοιο”), όσο και με αυτούς της Sea of Whispers (“Whisperers, πειρατές με πλοία φαντάσματα, να τους φοβάστε!”). Αφού ο Xilthios μοιράστηκε ιστορίες με τα κατορθώματά του ως ψαράς σπάνιων ψαριών, οι ήρωες συνέχισαν το ταξίδι τους πάνω σε μια σχεδία πλέον, δώρο των μικρών τους φίλων.
Στη μέση της διαδρομής, έγιναν μάρτυρες ενός αξιοπρόσεχτου γεγονότος, orc τρέχαν στο ποτάμι και κουβαλούσαν νερό για να σβήσουν μια πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει στο κοντινό δάσος. Το πιο περίεργο είναι ότι από ότι τους είπε ένα γεράκι της περιοχής, δεν υπάρχει κάποιος καταυλισμός που προσπαθούν να προστατέψουν, μάλλον προστατεύουν τα ίδια τα δέντρα, καθώς τα θέλουν για ξυλεία και κατασκευή καραβιών.
Μετά από λίγες ακόμα μέρες, έφτασαν στη λίμνη και μη ξέροντας τι τους περιμένει, βούτηξαν στα δροσερά νερά της. Σύντομα οι βαριές πανοπλίες τους τους βούλιαξαν ως το βυθό και ξεκίνησαν την αναζήτησή τους. Μετά από ώρες είδαν τα αχνά σημάδια μιας αρχαίας δίνης, το αποτέλεσμα της τόσο ισχυρής θεϊκής παρουσίας. Πλησιάζοντας κι άλλο, είδαν την αρχαία πόλη να “αιωρείται” πάνω από μια απύθμενη τρύπα με μοναδικά στηρίγματα, τρεις τεράστιες, μαγικές αλυσίδες. Η πόλη επικοινωνούσε με το βράχο του πυθμένα της λίμνης με μια μαγικά διαμορφωμένη σήραγγα, η αρχή της οποίας βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά από το χείλος προς την άβυσσο.
Αντιμετωπίζοντας μια ομάδα απέθαντων που φρουρούσαν την είσοδο και αποφεύγοντας άλλους κινδύνους των σπηλαίων, οι ήρωες διέσχισαν το κενό και βρέθηκαν στην επιφάνεια της Drown City, η οποία με κάποιο τρόπο διατηρούσε ένα στρώμα αέρα για μερικά μέτρα πάνω από αυτήν. Αυτό που τους τράβηξε αμέσως τη προσοχή, ήταν το αρχαίο παλάτι. Μισοκατεστραμμένο εδώ και πολλούς αιώνες, έστεκε μπροστά τους λαμπερό, γεμάτο κόκκινους ρούνους να αχνοφέγγουν.
Το δέος που τους πλημμύρισε, διαλύθηκε βιαστικά, καθώς ο Sleev εντόπισε φρουρούς να πλησιάζουν προς το μέρος τους. Με τις λίγες γνώσεις που κατείχαν, συνειδητοποίησαν ότι πρόκειται για μιας μορφής κατώτερων vampire, δημιουργημένα από έναν πολύ ισχυρότερο αφέντη. Ακούγοντας τις προειδοποιήσεις της Mireel στο μυαλό τους, έτρεξαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν μακριά.
Μετά από αρκετές μέρες ήσυχου ταξιδιού, έφτασαν στα ερείπια που κάποτε ήταν η φωλιά ενός δράκου και από εκεί πίσω στον ερειπωμένο πύργο της Mireel. Το είδωλο της μορφής της δεν ήταν στο δωμάτιο. Αντίθετα, το υλικό σώμα της, σε μερική αποσύνθεση, διατηρημένο στην παγωμένη ενδιάμεση κατάσταση μέσω σκοτεινών κι ανίερων τελετών ήταν αυτό που τους υποδέχτηκε. Και τους υποδέχτηκε με ιδιαίτερη χαρά…